Kaaskroketten en Helmut Newton

In de vooravond zijn Kaatje en ik nog een wandeling gaan maken. 't Was bijna 8 uur, maar nog lekker warm buiten. Prachtig weer. Aangezien ik maandag met een nieuwe job (naast mijn werk in Antwerpen en mijn freelance gedoe) start, hier in Gent, wou ik alvast even timen hoelang ik precies onderweg ben. Het leek nog wel mee te vallen. We wandelden langs 't St. Baafs zo'n 16 minuten en keerden terug langs een andere weg om te zien of die korter was. Nee, zo zou later blijken. Exact even lang in tijd. Dus dan opteer ik vanaf maandag maar voor de gezelligste weg. Zalig, zo dicht bij je werk wonen. Maar vooral praktisch. Ik ben helemaal niet gek op de trein naar Antwerpen. Bah. Verschrikkelijk. Heen en terug ben ik dan gemakkelijk 2,5 uur onderweg. Waste of time! Maar nu is er dus gelukkig beterschap in zicht en moet ik nog maar één keer per week het openbaar vervoer nemen.

Op onze wandeling kwamen we ook voorbij De Jacobijn, een tea-room op de hoek van Onderbergen waar ik ooit één keer geweest ben. Toen we bijna de eetgelegenheid passeerden, herinnerde Kaatje me eraan dat we daar nog eens kaaskroketjes moesten gaan eten. Waarna we beiden naar mekaar keken omdat we tegelijkertijd opmerkten dat de boel over te nemen staat. Raar, want toen ik er gaan eten ben, zat het altijd stampvol. Net zoals in de Kastart, er recht tegenover. Als we daar gaan eten hopen we altijd op een plekje onder They're Coming (1981), je weet wel de foto van Helmut Newton met die naakte vrouwen, helemaal achteraan. Maar dit geheel terzijde...